Bij onze aankomst op in Manilla was het even spannend. We zouden gaan logeren in het huis van een Filippijnse collega van Erik, die zelf in Amerika woont. Zijn broer kwam ons ophalen van het vliegveld, dus wij wachtten in spanning af. Zou hij met een grote of een kleine auto komen… Of met een jeepney? Omdat het wachten vrij lang duurde, waren er diverse mensen die zich om ons bekommerden. Of ze even voor ons moesten bellen misschien?
Eindelijk, daar waren ze dan: Roland en zijn vrouw Ida. Ze hadden een enorme grote zwarte bus, dus gelukkig pasten onze backpacks daar makkelijk in. Onder het rijden in het verschrikkelijk drukke verkeer vertelden ze dat ze 7 kledingzaken hadden in Manila, en dat we gingen eten in een winkelcentrum waar ook een van hun winkels was. Wij hadden inmiddels enorme honger en waren blij met dit plan. De familie is erg gelovig, en ging bidden voor het eten (Steef was inmiddels al halverwege haar soep… oeps). Ze vertelden ook dat we zeer welkom waren om bij hun te logeren, maar wel ieder op een eigen kamer – omdat we niet getrouwd waren. Okee… even wennen aan de Filippijnse gebruiken, maar geen probleem.
Na het eten moesten we met de zwarte bus nog kleding ophalen. Hiervoor gingen we op het dak van een grote parkeergarage staan, in het donker. Er was nauwelijks licht, alleen de stadslichtjes van Manilla. Er stonden allemaal andere busjes waar niemand in leek te zitten…. Wij wachtten het maar af en na 10 minuten kwam de eerste kledingleverancier. In het donker werden de eerste pakketten kleding in de bus geladen, en werd er betaald. Het is dat we zeker weten dat Roland en Ida hele lieve en betrouwbare mensen zijn – in Nederland zou dit een verdachte transactie zijn haha…. Dit gebeurde nog 2x, en daarna konden we eindelijk naar bed (het was na middernacht voor dat we thuis waren…. zzzzzzz).
Het gezin bestaat uit Roland en Ida, hun 10-jarige dochter Collin en de hulp Joanna (18). Verder zijn er nog 2 jongens die helpen met de kledingpakketten. Ze wonen met zijn allen in een ommuurde buitenwijk in het noorden van Manila en het is echt superfijn dat we bij hen mochten logeren. We moesten wel een beetje wennen aan de gewoontes hier, zo komt om 7 uur ’s morgens je de knoflook-en-uienlucht tegemoet. Dit is voor de ‘bami’(pansit heet het) die ze eten als ontbijt. Wij smeerden maar een boterhammetje…. Verder heeft de familie een mooi huis met 3 slaapkamers. Omdat wij niet samen op 1 kamer mogen slapen, betekende dit dat zij dus allemaal op 1 kamer slapen (met 4 personen), de 2 jongens sliepen in de woonkamer. Ook hadden we wat moeite met het vinden van de sproeier voor de douche, dit kwam omdat die er niet was. Er was wel een aansluiting maar geen sproeier. De bedoeling was dat je met een soort bakje koud water over je heen schept uit een grote emmer. Even wennen voor ons….Grote hilariteit toen na 3 dagen bleek dat de familie wel degelijk een douche had, maar zo gewend was aan het douchen met het bakje dat ze waren vergeten om het tegen ons te vertellen!
Op zaterdag had de familie andere bezigheden en gingen wij naar de dichtstbijzijnde shoppingmall samen met Joanna. Wij waren heel blij dat zij mee was…. Eerst moesten we met de tricycle, dit is een soort brommer met zijspan, waar wel 5 mensen op/in kunnen. De tricycle is dus niet voor jou alleen maar er worden andere mensen opgepikt onderweg. Daarna gingen we met de bus naar de gigantische mall, waar we een paar uur hebben gewinkeld. Op de terugweg waren er bij het busstation allerlei schreeuwende ‘proppers’ die de bussen probeerden vol te krijgen met “tra tra tra” oftewel “kom kom kom”. Zeg maar het geluidsniveau van het busstation in Marrakech. Gelukkig navigeerde Joanna ons in de goede bus en kwamen we weer fijn thuis.
’s Zondags ging de familie naar de kerk. Wij hoopten dat het een kerkdienst met muziek was, maar ze kondigden al aan dat het een heel ingetogen, 3 uur durende dienst zou zijn. Dus wij bleven maar thuis en gingen naar het zwembad in hun woonwijk. Hier waren we een echte bezienswaardigheid, mensen staarden naar ons en wilden met ons op de foto. Steef heeft alle kleine kindjes even op schoot gehad, en ze gingen niet eens huilen. Dit kwam omdat kinderen gewend zijn opgepakt te worden door alle mensen uit de ‘extended family’: tantes, ooms, opa’s, oma’s, buren, oppassen, schoonmaaksters, etc. De mensen hier zijn heel gastvrij, dus er werd ook weer gevraagd of we eten lustten (gebakken varkensoren… mmmm ;-) of drinken (brandy) en of we ook even wilden zingen met de karaoke. Deze kans lieten we niet voorbij gaan, dus deden we de all-time favorite: Dancing Queen…!
Na een goed gesprek met de gastfamilie over God – nee Steef is nog steeds niet bekeerd – was het tijd om afscheid te nemen. Op maandag vertrok onze bus naar Baguio, 5 uur ten noorden van Manila. In Baguio is het een maand lang het bloemenfestival. Helaas hadden we de parade gemist, maar gelukkig was de braderie er nog wel. Hier kon je vanalles kopen, waaronder mokken (met klein foutje) van het Van Gogh museum in Amsterdam, á 0,60 euro. Steef mocht ook nog even op de foto met de Filippijnse versie van de McDonald’s clown, de Jollibee.
Erik wilde de volgende dag graag paardrijden, dus: daar gingen we! Steef (nog nooit op een paard gezeten) kreeg natuurlijk net een erg temperamentvolle knol, dat ging even niet goed. Na geruild te hebben met de gids kon het ritje van 1 uur dan beginnen. Zie hier het bewijs:
Na Baguio werden de bussen wat minder comfortabel. De bus waar we in moesten was minstens 25 jaar oud en rammelde er lekker op los. Gelukkig was er wel ‘arko’:
De bus ging naar het noordelijkste puntje van het eiland Luzon, namelijk de hagelwitte stranden van Pagudpud. Wat hadden we ons hier al 6 weken op verheugd…. Tegen de tijd dat de rammelende bus het dorpje bereikte, zag de lucht er erg onheilspellend uit. En tegen de tijd dat onze tricycle het strand bereikte, begon het te stormen. Helaas hield het slechte weer 1,5 dag aan, en kun je dan in Pagudpud weinig anders doen dan een kokosnootje plukken:
Daarna was het gelukkig weer mooi weer, dus konden we toch nog 2 dagen genieten en een kleurtje krijgen. Het hotel had zicht op zee, en het balkon bij onze kamer was bijna 30m2. Perfect voor een kantoor aan zee!
Ook ontdekten we een superleuk Duits restaurant (Berg Blick) met gezellige eigenaars, waar ze heerlijke tomatensoep en Bratkartoffeln (hoera, PIEPERS!!) hadden. Erik nam een heerlijke pannenkoek met fruit als toetje.
Gelukkig hoefden we niet met de bus terug naar Manila, maar namen we voor 20 euro per persoon het vliegtuig. Ons hotel lag vlakbij de oude stad, Intramuros. De oude stad zelf viel een beetje tegen, er waren veel minder koloniale gebouwen dan we gehoopt hadden. Bij de grote kerk waren we echter net op tijd voor een bruiloft. Zie hier Steef met de vaders en moeders van het getrouwde stel, let op hun traditionele Filippijnse feestkleding:
De belangrijkste bezienswaardigheid van Intramuros is een oud fort, een overblijfsel van de Spanjaarden. Er stond een bordje dat je ook de kerkers kon zien, maar helaas waren die gesloten. Maar… er was een bewaker die er (stiekem!) met ons en een Spaans stel wel even inwilde, zodat we konden kijken. Daar gingen we dan, in het pikkedonker een 500 jaar oude trap af en het hek viel achter ons dicht. Het was niet echt relaxed zeg maar ;-)… Zouden we hier nog levend uitkomen…? Erik had een lampje op zijn mobiel, maar deze werd afgepakt door de gids zodat hij zelf de weg kon zien en weg was hij met de telefoon... om de lamp aan te doen gelukkig. In de kerker moesten we erg stil zijn, zodat niemand zou horen dat we er ingeglipt waren. Totdat de walkietalkie van de bewaker luidkeels afging, en we rapidemente richting uitgang moesten. De bewaker ging kijken of de kust veilig was, en gelukkig mochten we er toen weer uit. Volgens Erik was het Blair Witch Project er niks bij :-)
Op straat waren er veel groepjes tieners, die bezig waren voor opdrachten op school. Ze moesten bijvoorbeeld een toneelstuk maken over de nationale held van de Filippijnen, Jose Rizal. Toen we heel nieuwsgierig even kwamen kijken, vroegen ze waar wij vandaan kwamen. “Uit Holland” zeiden wij, niet iedereen kende Holland. Erik begon een educatieve quiz en zei: “Welke 10 dingen weten jullie van Holland?” Een alert meisje vroeg wat de prijs was als ze 10 dingen konden opnoemen. Wij zeiden: “Een hond!”, en de tieners pijnigden hun hersens over windmolens, klompen en tulpen. Nadat ze 10 dingen genoemd hadden, pakte Steef een ballon uit haar tas. En Erik maakte er – zoals een echte ballonnenclown – een mooie hond van! Het meisje keek eerst heel teleurgesteld (hoewel ze 16 jaar was had ze gedacht dat ze een echte hond kreeg!!!) maar kon er daarna gelukkig de humor van inzien :-)
Voordat we de Filippijnen verlaten, gingen we nog even langs een van de grootste winkelcentra ter wereld: de Mall of Asia (MOA) Steef werd er blij van :-)
Ze hadden zelfs een indoor schaatsbaan inclusief sneeuw. In de Mall hadden we nog afgesproken met een Nederlandse collega van Steef, Anne-Marije. Zij kwam naar de Filippijnen voor een vakantie en had een envelop bij met post voor ons. Heerlijk om wat te horen uit Nederland, we voelen ons weer een beetje meer ‘connected’. Aan iedereen die iets heeft meegegeven: superbedankt daarvoor!!
Morgen wacht de lange vlucht naar Nieuw-Zeeland, we houden jullie op de hoogte van onze avonturen….
Wat heerlijk om na een vermoeiende dag op het werk jullie verhalen weer te lezen. Jullie worden per foto bruiner!
BeantwoordenVerwijderenIk wens jullie een fijne vlucht toe en heel veel plezier in NZ.
groetjes Loes
Goedemorgen lieverds,
BeantwoordenVerwijderenWij heerlijk om weer wat van jullie te horen en wat zien jullie er toch lekker gekleurd en gelukkig uit!!
Hier gaat ook alles ok. Nog 1 week werken en dan mag ik eindelijk met verlof en ik moet je eerlijk zeggen: IK BEN ER AAN TOE :-)
Verder druk met verbouwplannen, hypotheken en de laatste voorbereidingen voor de baby. Heb er zoveel zin in om ons kleine mini mensje te mogen begroeten.
Geniet maar lekker, eerst van de lange vliegreis naar Nieuw Zeeland en dan de fantastiche tijd daar
Dikke knuffel
Wilma en Jef
waaaahhhh, dat verhaal van die hond is geweldig! Erik, je mag voor mij ook wel een keertje een hond maken hoor!
BeantwoordenVerwijderenEnneh, ieder een eigen kamer omdat je niet getrouwd bent, haha! Hoe hebben ze dat gecontroleerd?
Nou, ik ga lekker Hollands 'Wie is de Mol' kijken en straks misschien wel 'O, o, Tirol', haha!
Ben super benieuwd naar jullie nieuwe avonturen in Nieuw Zeeland! Heel veel plezier!!!!
Liefs Diane
PS: ehhh, het is hier natuurlijk net carnaval geweest, maar voor volgend jaar is zo'n Jollibee pakje natuurlijk geweldig';-)! Ik zie het al voor me, Steef!!!!
BeantwoordenVerwijderenHi Steef, Erik,
BeantwoordenVerwijderenEven bezorgd om de evt. na-effecten van de aardbeving/tsunami in Japan. Niks aan het handje in Fillipijnen/Nieuw-Zeeland?
Hee Steef en Erik,
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige verhalen en wat een avonturen maken jullie allemaal mee! Kan me voorstellen dat het wel even scary was in die kelder en Jaap en ik hebben hard moeten lachen om de verhalen over de douche en de foto met de varkens achterop het brommertje.
Geniet er lekker van samen! Hier alles goed. Druk in de weer met babykamers, afspraken bij de verloskundige etc. Ik krijg al echt een buikje, tegen de tijd dat jullie weer terug zijn, kennen jullie me niet meer terug ;-)
Veel liefs!
Persoonlijk vind ik die Mc Donald's clown meer weghebben van een kruising tussen Flipje & Pardoes!
BeantwoordenVerwijderenX Ilse
Hi Stef en Erik,
BeantwoordenVerwijderenHopelijk hebben jullie niet zo geschud als Japan. Jullie moeten de volgende keer niet zo hard op de boot springen ;). Als ik jullie verhalen lees en de foto's zie lijkt het net of ik er zelf ook een beetje bij ben.
Het plannen van onze bruiloft gaat nu echt beginnen. Dus als jullie weer terug zijn hebben we redelijk wat stof om over te praten!
Stef 'k mis ons klets moment..en de hotline.;)
Liefs Nanda
Zoals beloofd. Als jullie in Beijing onderdak zoeken, kunnen we jullie dit aanbevelen:
BeantwoordenVerwijderenRu Jia Home Inn
No 61 Liang Shi Dian Jie, Xuanwu District, Beijing, Beijing, 100051, China
(北京, 市前门, 粮食店街 61号)
Goede prijs/kwaliteit (plm EUR 20 p.k.p.n.), in een echte volkswijk, centraal (dichtbij Tian An Men)
Volkswijk ligt in de oksel van de grote straten Qian Men Da Jie en Zhu Shi Kou Xi Da Jie.
NB: dit hotel wordt veelal gefrequenteerd door Chinezen. Engels praten is moeilijk voor het personeel. En als ze je willen laten betalen voor kapot meubilair, heel boos worden doet wonderen.
Geertt