Na onze post over Ome Jan van een paar dagen geleden kreeg onze vakantie in Australië nog een zure bijsmaak… We zijn namelijk gearresteerd op verdenking van het vervoeren van drugs. In de gevangenis, waar mannen en vrouwen gescheiden zitten, werden we gefouilleerd. Van Steef werd een verklaring opgenomen, het leek haar beter om maar een valse naam te gebruiken (ze zei: Mary O’Brielly). We moesten allebei de cel in, met de andere criminelen, waarna ze de deur dichtdeden en het licht uit. Daar zaten we dan. Om 7 uur ‘s ochtends ging de lamp weer aan en kregen we een ontbijtje. Daarna mochten we naar de luchtruimte voor de rest van de dag in afwachting van het voorkomen bij de rechtbank….
Erik heeft een undercover opname ervan kunnen maken. Klik hier voor het filmpje.
Gelukkig was onze arrestatie van korte duur.. Het was namelijk onderdeel van een rondleiding door de oude gevangenis, Melbourne Gaol, waarbij we behandeld werden als ‘echte criminelen’. Een strenge gevangenisbewaarder/gids commandeerde ons met instructies over de procedure. Een interessante manier van rondleiding geven, we moeten zeggen dat het toch indruk maakte. Dus wij kijken wel uit de volgende keer ;-)
G’day mates! Met de spierpijn van het bergwandelen nog in de benen, verlieten we op zondagavond de Blue Mountains. Omdat alle andere dagjesmensen ook richting Sydney wilden, kwamen we in een lange file terecht. In Australië is het toegestaan om op bepaalde parkeerplaatsen te kamperen, maar helaas was er geen van die plaatsen langs de route. Dus toen maar een nachtje illegaal gestaan, gelukkig werden we niet gewekt met een bekeuring van 125 AUD (95 euro) per persoon.
’s Maandags kwamen we dan aan op de camping in Sydney. De camping lag vlakbij een natuurgebied, en er zaten veel mooie gekleurde papegaaien op een lekker broodkruimeltje te azen.
Na een warme douche waren we weer lekker opgefrist om naar de stad te gaan. Dit duurde wat langer dan verwacht, omdat het nog steeds een feestdag was, namelijk 2e paasdag én ANZAC day. ANZAC= Australia & New Zealand Army Corpses, op deze dag herdenken ze alle mensen die in oorlogen zijn omgekomen. Het is dus een soort Dodenherdenking, maar tegelijk wel in een positieve sfeer, zoals Bevrijdingsdag. Er waren heel veel mensen op de been voor een parade (hadden we blijkbaar net gemist), die daarna óf naar de kroeg gingen óf naar de Zara! Er was namelijk net een filiaal van Zara geopend in Sydney, blijkbaar was dit zo sensationeel dat ze ervoor in de rij wilden staan.
Wij waren op weg naar dit gebouw:
Volgens onze gids daar, zullen 2 op de 3 mensen op de hele wereld dit gebouw direct herkennen als het Sydney Opera house. Hiermee is het een van de meest herkenbare (en meest gefotografeerde) gebouwen ter wereld. Voor het ontwerp van het Opera House hadden ze 50 jaar geleden een wedstrijd ingesteld waarin architecten hun ontwerp konden insturen. Het winnende ontwerp was van een Deen, en bestond slechts uit een aantal vage schetsen. Dit leverde veel problemen (en onvoorziene kosten) op bij de bouw, waardoor het project met een grote vertraging werd opgeleverd. Ondanks alle tegenslag was had de creativiteit toch overwonnen, en is het resultaat nu een heel bekende attractie. En de schulden waren binnen drie jaar afgelost door een loterij, dus zoals ze Down Under zeggen: no worries!
Na twee regenachtige dagen in Sydney gingen we door naar het zuiden. We kwamen langs de botanical garden van Wollongong waar de planten al prachtige herfstkleuren hadden.
Een paar kilometer daar vandaan, ligt een opvallend bouwwerk: de Nan Tien tempel. Dit is de grootste boeddhistische tempel op het zuidelijk halfrond. Zoals in alle tempels waren bezoekers van harte welkom om een kijkje te komen nemen. Met een speciale kalligrafie-stift mochten we een nieuwjaarsboodschap in het Chinees schrijven (nou ja, ‘overtrekken’).
Verder naar het zuiden veranderde het landschap. Tussen Brisbane en Sydney reden we veel door stedelijk gebied, maar richting Melbourne kwamen we langs meer afgelegen plaatsjes. Er was ook een dorpje dat Eden heet, wij vroegen nog naar de ‘garden’ maar die bleken ze niet te hebben ;-) We hebben nog veel lekkere kaas geproefd in het gehucht Tilba Tilba, waar maar liefst 2 kaasfabrieken stonden. Hier liep een mooie toeristische route door het groene heuvellandschap.
De volgende stop was Raymond Island, een heel klein eilandje voor de kust van Paynesville. Het eiland staat bekend om de vele dieren die er leven, zoals pelikanen, kangoeroes en koala’s (ja ja, daar zijn ze weer). Zet je bril maar op en zoek de koala op de derde foto:
Net voor Melbourne maakten we nog een kleine omweg naar het bergdorpje Walhalla (volgens Van Dale: de hemel). In 1862 werd hier goud gevonden, waardoor het kleine dorpje ineens veel goudzoekers aantrok. De bevolking groeide tot 4500 mensen, die hun geld verdienden in de mijnen. We gingen ook de goudmijn in, en zagen een ‘ader’ lopen met kwarts. In het kwarts zit het goud, in 1000 kilo kwarts 5,6 gram goud – zoveel als een dropje. Er moest dus heel veel moeite worden gedaan om het goud eruit te halen, en bovendien waren de middelen toen niet zo goed als vandaag. De mijnwerkers stonden tot hun knieën in het water en bliezen de rotsen op, om zo een tunnel te maken. Niet heel hemels dus…. Na 1912 werden de mijnen stopgezet en vanaf dat moment liep Walhalla langzaam leeg. Nu wonen er nog maar 100 mensen.
Vanuit de hemel daalden we af naar Melbourne. Hier hadden we gelukkig beter weer dan in Sydney. In de stad konden we zien waar ze al het geld van de goudmijnen hebben gelaten, namelijk in het parlementsgebouw van de staat Victoria. Het was een en al pracht en praal, met goud en enorme kroonluchters. Steef mocht nog even op de stoel van de voorzitter van de ‘tweede kamer’ zitten – wie weet is het een interessante carrièremove?
Vanuit Melbourne was het maar een klein uurtje naar Wallan East. Hier wonen Erik’s ome Jan en zijn vrouw Romula. Ome Jan is een broer van Erik’s moeder, Toos. Hij is in 1956 naar Australië geëmigreerd en in al die jaren maar een keer teruggekomen naar Nederland. Hij was heel blij ons te zien, en wilde van alles weten over de familie en over Nederland. Hij praatte honderduit en was op zijn tachtigste duidelijk zijn streken nog niet verloren . In een schuur had hij wel 7 grasmaaiers met benzinemotor, die hij voor de hobby repareerde. Het enige probleem was dat niemand ze wilde hebben als ze het weer deden, omdat ze liever een nieuwe kochten ;-) Nadat we al drie uur bij ome Jan aan de tuintafel hadden zitten kletsen, kregen last van een wat droge keel. In al zijn enthousiasme was hij compleet vergeten om wat te drinken in te schenken. Gelukkig werd dit daarna snel opgelost toen Romula thuiskwam van haar werk ;-)
We zijn daarna ook blijven eten en na het eten hebben we nog de hele avond bijgekletst over beide families. Ome Jan is inmiddels ook overgrootvader. De twee jongste zonen van ome Jan, Clint (21) en Chris (26) hebben we ook kort ontmoet omdat ze het beiden erg druk hadden met werk en sporten. Die avond zijn we blijven slapen en na een heerlijk ontbijt zijn we de volgende dag weer richting Melbourne vertrokken.
Morgen nemen we afscheid van ons ruimteschip, dus nog een laatste nachtje in ons campertje met ‘uitbouw’ :-)… Op naar de Chinese muur!
