Vietnam: Knallen, cruisen en kleermakers

Van het rustige Luang Prabang in Laos vlogen we naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Gelukkig gingen wij met Lao Airlines, en niet met Bangkok Airways:

Aangekomen op het vliegveld van Hanoi wachtte ons en de andere teenslipper-en-short-reizigers een eerste schok: het was potverdikkie koud in Hanoi! Daar hadden we niet echt bij stil gestaan, tot nu toe was de minimumtemperatuur ongeveer 22 graden geweest. Nadat we onze truien en broekspijpen aan hadden gedaan, raakten we aan de praat met een heel aardige Vietnamese mevrouw. Ze vertelde ons dat we net op tijd waren om het Chinese Nieuwjaar, dat ook uitgebreid gevierd wordt in Vietnam, mee te maken. We waren dus eigenlijk aangekomen op oudejaarsavond, zonder het zelf te weten!

Ons hostel in Hanoi zat aan een soort ‘Hofvijver’, die ook het middelpunt vormde van de Oud-en-nieuwviering. In de loop van de avond zag het letterlijk zwart J van de Vietnamezen, die zich allemaal rond de vijver verzamelden. Er werd overal eten verkocht, en mensen grillden vlees en vis op kleine barbecuetjes op benzine. Iedereen was dik aangekleed en ingepakt – inclusief wanten/mutsen/oorwarmers! – want inmiddels was de temperatuur gedaald tot ongeveer 10 graden. Er waren mensen die oude kranten verkochten,  deze bleken bestemd om op de stoep te gaan zitten. Pap, je had hier nog goede zaken kunnen doen…  Om 12 uur was het dan eindelijk zover en knalde het centrale vuurwerk. Het was echt supermooi! We voelden ons bevoorrecht dat we dit in Vietnam konden meemaken!

Op nieuwjaarsdag was alles uiteraard gesloten. Wij volgden het voorbeeld van vele Vietnamezen en maakten nog een rondje om de Hofvijver. Steef kreeg, zoals alle kleine kinderen, een hele mooie roze ballon waar ze trots de hele dag mee heeft rondgesjouwd. Het was nu tenslotte het jaar van de Kat, en dat moest gevierd worden.

De Vietnamezen maken op nieuwjaarsdag foto’s van elkaar bij de vijver. Als Westerse mensen vielen we erg op, er waren verschillende mensen die vroegen of ze met ons op de foto mochten. Ook de kinderen waren erg nieuwsgierig (goh mama die mensen hebben geen zwarte ogen, hoe kan dat?) en werden aangemoedigd om in het Engels iets tegen ons te zeggen. Zo zei een meisje van een jaar of vijf tot haar eigen verbazing:  Hello, how are you doing?

De volgende dagen leerden we ook de mindere kant van Nieuwjaar ( in het Vietnamees: Tet) kennen, namelijk dat alle winkels/musea/attracties dagenlang gesloten zijn. Hier hadden wij even niet bij stil gestaan… Toen hadden we bedacht om te gaan zwemmen, maar dat zou bij het Sofitel maar liefst 35 dollar per persoon kosten. Hmmmm… Dus gingen we naar de megabioscoop, een van de weinige dingen die wel open was. We hebben ons kostelijk vermaakt bij de nieuwe Disneyfilm Tangled en kwamen weer helemaal blij uit de bioscoop. Ook hadden we ruimschoots de tijd om koffie te drinken op de stoep met een groepje tieners, waar we in gebrekkig Engels een leuk gesprek mee hadden.

Hierna was het tijd voor een van de hoogtepunten van de vakantie, een trip naar Halong Bay. Ook wel genoemd: Bay of the Descending Dragons (baai waar de draken naar beneden kwamen). Dit is  170 km vanaf Hanoi en er zijn hele mooie karstbergen waar je tussendoor vaart. Vanwege overboekingen bij de touroperator gingen we niet 2 dagen maar maar 1 dag, maar goed: we gingen!

Ons houten scheepje gleed over het water en wij genoten van het uitzicht. We gingen ook nog een grote en mooi verlichte grot bekijken en kajakken naar een aantal binnenbaaien. (Valt het jullie ook op dat we ineens een wekelijks kano/kajak/raftuurtje lijken te hebben?) Gelukkig was de boot heel stabiel en werd Steef er helemaal niet ziek van. Moe maar voldaan kwamen we na een lange dag weer in Hanoi.

De volgende dag wachtte onze vlucht (600 km) naar het kleinere plaatsje Hoi An, ongeveer halverwege Vietnam. Steef wijst even aan waar het ligt:

Dit pittoreske stadje ligt aan de zee en aan een riviermonding en trekt veel bezoekers. De belangrijkste business van Hoi An zijn de vele kleermakers die in het centrum zitten. We zagen ook veel winkels met tweedehands schoenen die er niet zo goed uitzagen, maar deze waren bedoeld als ‘model’ voor schoenen die je op maat kon laten maken. Hoi An was ’s avonds gezellig verlicht met draken en lampionnen.

Omdat het ook lekker was om even uit te rusten, gingen we op onze huurfietsjes naar het strand. Vanwege de nieuwjaarsvakantie waren er ook veel Vietnamezen, er was echter een klein verschil in hoe wij naar het strand gingen en hoe zij naar het strand gingen:

Na het strand fietsten we weer verder door de rijstvelden, en hebben we ook een organic farm bezocht:

En weer heerlijk Vietnamees eten gekookt bij de beroemde Red Bridge cooking school.

Helaas moesten we na 4 dagen afscheid nemen van Hoi An voor onze vlucht naar Ho Chi Min City, het vroegere Saigon. Als je dacht dat Bangkok druk was, dan heb je HCMC nog niet gezien. Deze enorme stad is een grote luidruchtige mierenhoop van toeterend verkeer. Het is onmogelijk om te wachten met oversteken tot de weg vrij is (nooit), de regeling is dat je langzaam aanloopt en dat de miljoenen brommers om je heen rijden. Bovendien is het hier 34 graden en drukkend warm, dus we zweten heel wat af.

Steef ging met gevaar voor eigen leven wandelend naar de markt, en Erik bekeek de Co Chi tunnels. Deze liggen ongeveer 50 km buiten de stad en waren bedoeld als ondergronds dorp voor bewaren van voedsel. Toen de oorlog tussen Vietnam en Amerika begon, bleken ze erg effectief te zijn in de guerillagevechten en werden ze snel uitgebreid over grote delen van het platteland.

De tunnels zijn heel klein waardoor dat Westerse mensen er soms niet doorheen kunnen. Ze zaten vol met vallen en boobytraps om indringers te verwonden. De totale lengte van de tunnels is meer dan 200 km en de tunnels zijn 3 lagen diep in de grond gemaakt. Het is echt heel indrukwekkend dat er ondergronds zoveel mensen gewoond hebben.

Als alles volgens plan verloopt, komt het volgende bericht uit Cambodja - met een uitgebreid verslag van de wereldberoemde tempels van Angkor Wat.