Laos: Miljonairs aan de Mekong

Onze reis naar Laos begon in Chang Mai, in noord Thailand. ’s Avonds gingen we met de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. De chauffeur van de Van Driel bus reed als een gek door de donkere nacht, ik durfde niet meer te kijken (teveel bijna-dood-ervaringen) en heb toen mijn slaapmasker maar opgezet… Rond 5 uur arriveerden we bij een verlaten wegrestaurant, het bleek de Thaise versie van de Peter Langhout parkeerplaats bij de Tongelreep. We werden namelijk met verschillende minibussen overgeladen in een grote bus, die pas rond 8 uur vertrok naar de grens. Daar aangekomen moesten we lang wachten op het visum, en daarna weer lang op de bus waarmee we Laos gingen inrijden. Mijn oogjes vielen weer dicht in de bus, dus helaas geen foto van de beroemde Friendship bridge….

Afijn, uiteindelijk hadden we dan Vientiane gehaald. Laos is anders dan Thailand, veel rustiger en minder gejaagd. Bij de pinautomaat probeerden we met onze Rabo-pas het lokale geld te pinnen, maar dat ging niet zo soepel. Uiteindelijk zat er niks anders op dan 100 euro wisselen, wat ons direct miljonair maakte. Hiervoor krijg je namelijk ruim 1 miljoen Lao KIP (niet te verwarren met ‘lauwe kip’) Na wat zoekwerk konden we inchecken in een leuk guesthouse in het centrum, en de volgende dag met de stad de fiets verkennen. Om de Fransen (Laos was vroeger een Franse kolonie) nog de loef af te steken hebben ze in Vientiane hun eigen versie van de Arc de Triomphe, die net iets hoger is dan het origineel:

 Bij toeval belandden we daarna bij een Frans-Lao cultureel centrum, waar ze net een muziekfestival hadden.  Alsof we op het jaarlijkse dorpsfeest waren beland in Zuid-Frankrijk… Er werd flink gedanst en voor de kinderen hadden ze allerlei spelletjes. Ook kon je op de foto voor typisch Franse afbeeldingen, zoals een kasteel. Dat moet er voor de Laotiaanse mensen net zo exotisch uitzien als een tempel voor ons. Ik ben nog vereeuwigd als echte jonkvrouw J.

Na een paar dagen in Vientiane was het weer tijd om de bus te nemen naar Vang Vieng. Om 9:15 kwam de tuk-tuk ons ophalen, en gingen we naar het inmiddels welbekende fenomeen: verzamelpunt. 

Uiteindelijk vertrekt de bus na deze overstaptaferelen dan pas om 10:45. Het was gelukkig wel een normale bus met airco. Er gingen ook nog wat plastic stoelen mee, al snel werd het ons duidelijk waarvoor deze waren:

Zo konden er meer mensen mee met de bus en kon de buschauffeur nog wat zakgeld verdienen.

Onze bestemming, Vang Vieng, leek in eerste instantie een heel rustig plaatsje. We moesten nog een guesthouse zoeken en wimpelden wat te enthousiaste meneertjes af (‘we vinden wel iets goedkopers’). En inderdaad, zo geschiedde… Bij nadere inspectie van de kamer bleek deze echter te bestaan uit een matras op de grond, en er was ook geen badkamer. Iets in mij zei dat deze kamers bedoeld waren om per uur te huren, zoals ook diverse keren in Peking Express voorkwam… Uiteindelijk hadden we een simpele andere accommodatie gevonden, en wij naar het tuben.


Tuben is op de rivier drijven in een opgeblazen band. Hiervoor waren we te laat, want het duurt meer dan 2 uur om de rivier af te drijven en het was al na vieren (het is hier om 6 uur donker). Toen boekten we een kano-tocht, zodat we alsnog de rivier op konden. Nou jongens, hier zagen we het andere Vang Vieng. Ibiza kan het wel schudden, hier komt Laos! Iedere 50 m was er een bar langs de oever van de rivier. Hierop stonden tientallen dronken jongeren te dansen en te feesten. De muziek stond keihard, dus er was alleen nog gebarentaal mogelijk.

Van de ene naar de andere bar ging je met de opblaasband. Er was alleen wat weinig stroming, dus met de kajak gingen wij een stuk harder dan de feestende mensen (maar ze waren zo dronken dat ze er toch niks meer van merkten). Tot zover Vang Vieng, het was niet helemaal Steefs kopje thee zeg maar, meer dat van Erik.

Daarna wachtte ons de tweede ‘grote’ stad van Laos, Luang Prabang. Hierheen gingen we met de minibus, wat betekende dat Erik een aantal uur opgevouwen zat met zijn knieën omhoog. Steef zat heerlijk te dutten met veel meer beenruimte. De wegen in Laos zijn erg slecht en soms onverhard, wat betekent dat je een hele dag doet over 200 – 250 km.  Na een aantal uur maakten we een stop bij een klein dorpje in de bergen. Onderweg is vaak het eten niet goed, dus wij hadden broodjes meegenomen uit Vang Vieng. De mensen in de bergen in Laos zijn wel echt arm, dus we voelden ons best bezwaard met onze broodjes. Toen hebben we maar crackertjes uitgedeeld aan alle kleine kindjes, die ze gretig in ontvangst namen.

Luang Prabang is een mooie stad die op de werelderfgoedlijst staat. Wij boekten vol enthousiasme een excursie met de ‘slow boat’ naar de grotten van Pak Ou, en naar een waterval. De slow boat ging inderdaad echt langzaam, het duurde 2 uur om bij de grotten te komen. Wij passen ons aan aan het ritme van Azie, het heeft geen zin om hier te gaan haasten:

Helaas viel het erg tegen L. In de eerste grot stonden 4.000 boeddha’s (klinkt indrukwekkender dan het is, het zag er erg gemaakt uit) en in de tweede grot was het zo donker dat je bijna niks kon zien.

Gelukkig was het middagprogramma bij de waterval een stuk leuker. De waterval zelf was heel hoog en had diverse plateau’s. Het was heel mooi blauw, echt een vakantiekleur.

Vandaag hebben we nog wat door de stad gefietst en o.a. de hoogstgelegen tempel gezien. Hiervoor moesten we maar liefst 300 treden beklimmen (puf puf), hier sta ik zoals Roos Vanacker van Peking Express bovenaan de trap:

<< foto trap>>

Bij de tempel hoorde ook een monnikenschool, waar ze net bezig waren met de Engelse les. Ze leerden zinnetjes als:

• -          What is your name?
• -          Where are you from?
• -          What is your nationality?

Wij boden ons direct aan als vrijwilligers J;  na kort overleg mochten we voor de klas komen staan en gingen ze ons in koor deze vragen stellen. Het was echt heel grappig om 35 in het oranje geklede jonge monniken nieuwsgierig te zien kijken.

Het is wel goed dat ze hier op school Engels leren, want het niveau ligt aanzienlijk lager dan in Thailand. Zo zei er iemand –goedbedoeld – tegen ons: ‘How can I hell you?’ J

’s Avonds op straat kwamen we nog een mooi voorbeeld van Laose volksmuziek tegen, het klonk ons bekend in de oren J

<<Klik hier voor de video>>

Morgen nemen we afscheid van het rustige Laos en gaat onze vlucht naar Hanoi (noord Vietnam), dus vanaf daar weer een update!