China deel 2: De grote Philips-reünie

Vanaf Lijiang gingen we met de bus naar Dali. We vonden het wel prima dat we even niet hoefden te vliegen (luxeprobleem), maar dat we lekker gingen relaxen in de bus. Dat bleek niet helemaal waar te zijn, de bus was een grote kakofonie van luidruchtige Chinezen. De buschauffeur zette een Chinese film op, waardoor de voortdurend bellende medemensen nog harder moesten praten in hun mobiel om hier bovenuit te komen. We probeerden een dutje te doen, maar de persoon achter ons had als sms-geluid een wekker…. Er zat niks anders op dan deze geluidsterreur met terreur te bestrijden. Steef nam haar toevlucht tot haar MP3-speler met de Party Animals.

Dali was een erg leuk plaatsje met veel gezellige winkeltjes. Het was ook een stuk minder druk dan Lijiang. Ook Europeanen hebben Dali gevonden als woonplaats, een aantal winkeltjes werd gerund door Europese mensen. We genoten van een lekker bruin walnotenbrood en een kaasplankje… Een ware delicatesse. In Dali hadden we een vrije dag (ja ja mensen, een zeldzaamheid in China!). We pakten onze huurfiets en gingen door allerlei plattelandsdorpjes rijden. Van al dat gefiets hadden we honger gekregen, dus tijd voor de lunch. Helaas waren er geen restaurants ofzo in deze dorpjes, dus kochten we bij een buurtwinkeltje maar een Chinese eierkoek. We aten onze koek op het dorpspleintje onder grote belangstelling van de plaatselijke, tandeloze oude mannetjes. Ze praatten alsmaar Chinees tegen ons, dus praatte Erik maar Nederlands terug. Ondanks de taalbarrière was het gezellig.

’s Avonds hadden we een les Tai Chi geboekt. Er kwam een hele aardige leraar in een glimmend pak om ons de beginselen bij te brengen (het pak leek een beetje op een pyjama). Na de demonstratie moesten we zelf aan de slag. Wat is dat moeilijk zeg! Je moet je erg concentreren. Als een stel houten klazen deden we de oefeningen zo goed mogelijk na, maar het viel niet mee. Respect voor de Tai Chi mensen :-)

Vanuit Dali gingen we met de bus naar Kunming. Hier hadden we een excursie naar het Stenen Woud, een groot park met bijzondere rotsformaties. Dit was blijkbaar echt de topattractie van de regio, talloze touringcars reden af en aan. Gelukkig slaagden we erin de groepen zoveel mogelijk te ontwijken, en gingen we even uitrusten bovenop een berg. Er kwamen wat Chinese mensen, die met ons op de foto wilden (we zijn er aan gewend :-) dit gebeurt dagelijks). Dus wij poseerden braaf voor de foto. Toen de foto gemaakt was, kwamen er nog meer. Een hele bus vol…. Ze wilden allemaal een foto met ons…. Daar ging de rust haha. Wij zijn gewend om een foto te maken waar zo min mogelijk andere mensen op staan,  maar hier denken ze daar heel anders over. Erik riep voor de grap dat het 10 yuan (1,10 euro) per foto kostte :-)

Na Kunming ging de reis naar Yangshou. Dit is een klein plaatsje aan de rivier, tussen de karstbergen. We maakten tochtje over de rivier op een bamboevlot. Een man met een stok (soort gondelier zeg maar) moest het vlot vooruit duwen. Na een paar minuten kwamen we bij een kleine stroomversnelling, waar het vlot een stukje naar beneden zou vallen. De meneer had ons alleen niet zo goed gewaarschuwd dat het best wel eens erg nat zou kunnen worden… We konden nog net voorkomen dat ons fototoestel water schepte. Steef had ook meteen een natte broek (gek is dat, er hoeft maar water in de buurt te zijn en ze is meteen drijfnat), terwijl de mensen op de andere vlotten hoogstens een paar spetters hadden.

Na het tochtje op de rivier gingen we nog een heuvel beklimmen. In China hebben ze voor iedere heuvel, berg of steen wel een toepasselijke naam gevonden, en dit was ‘Moon Hill’.  Met 800 treden naar boven hadden we heel wat flesjes water nodig om de top te bereiken. Maar ja, dan sta je ook op de maan he…

's Avonds speelt zich in Yangshou op en langs de Li en Yulong rivieren een heel spektakel af. Zhang Yimou, China's bekendste regisseur, heeft hier in de buitenlucht tussen bergen en rivier, een show neergezet waarbij maar liefst 500 spelers een Chinese love story opvoeren waarbij de omliggende bergen spectaculair verlicht zijn. De regisseur is vooral bekend geworden vanwege zijn rol bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Peking. Een van de mooiste dingen aan ons verblijf in China!

In Yangshou verbleven we in de Giggling Tree, een soort farmstay van een Nederlands stel. Zij waren eerst reisleiders geweest in China voordat ze de boerderij kochten die ze verbouwden tot hotel. We zagen op de foto hoe de koop bezegeld werd met de vingerafdrukken van 26 mensen uit het dorp. In de Giggling Tree hadden we ook een vrije dag. Erik ging naar de kalligrafieles om mooi Chinees te leren schrijven. Het was echt heel moeilijk, het gaat niet alleen om de tekens maar ook om de volgorde en dikte van de afzonderlijke streepjes. Maar de juf was erg trots op hem. Steef verheugde zich erop wat ze allemaal níet ging doen: niet koken, rondfietsen, kung fu’en of naar het modderbad. Maar even heerlijk relaxen met een boekje. Het was tenslotte vakantie :-)

Vanaf Yangshou wachtte de transfer naar naar Ping’An. Omdat het een lange weg was, stopten we onderweg bij een theeschenkerij. Een aardig meisje ging ons laten zien hoe de theeplanten eruit zien en wat de beste thee is. De thee die wij in Europa drinken is afval, dat mag niet eens thee heten ;-). Daarna gingen we natuurlijk thee drinken maar daar hoorde weer een heel ritueel bij. De ene thee moest gemaakt worden met theewater van 95 graden en de andere van 80 graden. Ook hadden ze een mannetje van klei waar je water overheen moest gieten, en als hij dan ging plassen dan was het goed. Zeg maar de Chinese variant van Manneken Pis – ze kopiëren alles in China… Uiteindelijk hadden we geen thee gekocht, wij vinden het Europese afval toch lekkerder.

Ping'An ligt in de bergen en staat bekend om de rijstterrassen. Na een lange rit over allerlei haarspeldbochten (het leek op de weg van de Vesuvius) kwamen we op een grote parkeerplaats. Vanaf hier moesten we lopen, want het dorp is niet met de auto bereikbaar. Het was heel mistig, dus van de rijstvelden was weinig te zien. Gelukkig was het de volgende morgen opgeklaard, een perfecte dag om te wandelen. Met een gids liepen we van dorp naar dorp. Onderweg kwamen we allemaal vrouwen tegen met hun haar opgestoken. Vanaf het moment dat ze trouwen, knippen ze hun haar niet meer. Tegen betaling maken ze hun haar los en laten ze je het zien. We weten nu ook wat het geheim is van mooi zwart haar: wassen in water waar je de rijst in gekookt hebt. Dus dan witte gullie da ok :-).

Aan het eind van de dag moesten we een stuk met de lokale bus om weer terug te komen naar Ping’An. Onze gids had al gezegd dat we ook moesten overstappen. Het was alleen een beetje pech dat de bus waarin we moesten overstappen pas over een uur zou komen. Wij drieën en twee Duitsers stonden in de middle of nowhere te wachten…. Tot er een auto aankwam. Erik sprong ervoor (hij dacht aan Peking Express!) en een van de Duitsers regelde dat we allemaal meemochten, de berg weer op. Zo gaat dat in China.

Na Ping’An was ons door China Online geregelde excursieprogramma afgelopen en waren we weer aangewezen op ons boerenverstand. Voordeel was dat we vanaf daar naar Shanghai gingen, waar Erik al vaak geweest is. Dankzij zijn spaarpunten konden we logeren in het 5-sterren Regal Hotel. Bij aankomst vielen we enigszins uit de toon met onze afritsbroeken en sandalen. Het was wel heel heerlijk om even in een echt luxe hotel te zitten, met alle gemakken vandien. Zo kwam er iedere dag rond 6 uur ‘s middags iemand om onze (elektrisch bedienbare) gordijnen dicht te doen, het bed open te slaan, en onze badslippertjes ervoor te zetten. En ’s ochtends kwam er een mevrouw onze kalender omdraaien. Verder had Steef housekeeping gebeld voor de ‘hoofdkussen-service’, waarna er na 3 minuten een speciaal kussen gebracht werd. En natuurlijk hebben we lekker gegeten van het uitgebreide ontbijtbuffet en gezwommen in het zwembad.

Shanghai is een moderne stad met allerlei hoge wolkenkrabbers. In de zakenwijk, Pudong, namen we de lift naar de 100e verdieping van het Shanghai World Finance Center. Dit gebouw wordt ook wel de flessenopener genoemd en heeft het hoogste observatiedek ter wereld (494 meter). De vloer was gedeeltelijk van glas dus je kon alles beneden je goed zien. Sommige mensen kregen wat last van hoogstevrees…. Ook ’s avonds waren de verlichte wolkenkrabbers indrukwekkend om te zien.

Omdat er veel buitenlanders komen, zijn ze in Shanghai veel meer gewend aan Europese mensen. Er waren ook veel meer ‘normale’ wc’s, heerlijk :-). Ook zien de mensen er wat hipper uit dan in de rest van China, en de kinderen ook.

Als we het hippe Shanghai even buiten beschouwing laten, is het voor ons niet makkelijk om kleding te kopen in China. Volgens lokale maatstaven zijn wij veel te groot en moeten we onze toevlucht nemen tot XXXL. De dames van de winkel roepen dan heel enthousiast: “Yes, we have BIG size for you!”  Moeten we hier nu blij mee zijn haha…. Verder komt de Chinese mode niet helemaal overeen met de Westerse mode, ze houden veel meer van tierelantijntjes. Het motto ‘overdaad schaadt’ kent waarschijnlijk geen vertaling in het Chinees.

In Shanghai hadden we ineens iets was we al maanden niet meer hebben: een sociaal leven! We wilden nog met allerlei mensen afspreken. Dus gingen we uit eten met Steef’s collega Jessie en haar man Ray, en met met Erik’s collega Alex. Hij nodigde Erik meteen uit voor een teambuildingsmiddag bij Philips, de volgende dag. Dus ging Erik zoals vanouds naar het kantoor in Shanghai, wat leidde tot verbaasde gezichten van enkele Nederlandse collega’s die er ook waren! Het team van Erik was tweede geworden bij de sportmiddag.

Onze volgende bestemming was Suzhou. Dit was maar een treinritje van 40 minuten. Suzhou heeft veel kanalen en gezellige winkeltjes. Steef wilde graag naar het zijdemuseum, Erik was hier al ooit geweest. In het museum hadden ze ook een aantal dienbladen met zijderupsen, die zich tegoed deden aan het groen. Dit maakte een raar knisperend geluid, je kon goed horen dat de rupsen aan het eten waren. Verder bekeken we op zondagmiddag de Tiger Hill, die een stukje buiten de stad ligt. En we hebben lekker gegeten bij Erik’s collega Gerry en met collega Tony.

Na Suzhou hadden we nog maar één plaats tegoed, namelijk Hangzhou. Deze stad is bekend vanwege het West Lake, een groot meer. We pakten een fiets van het rode fietsenplan en reden rond het meer.

Onderweg kwamen we langs een park met hele mooie pauwen die speciaal voor ons wel een showtje wilden geven.

 Toen we weer verder gecrosst waren en even later wilden stoppen om een tempel te bekijken, kwam er een enthousiaste klas met schoolkinderen aan. Dus daar gingen de fotomodellen weer :-)

Hangzhou is een erg groene stad met veel parken. Net buiten de stad bezochten we de Linying tempel. Voor de verandering hadden ze geen gouden boeddha’s maar witte boeddha’s. Veel mooier vinden wij.

’s Avonds mochten we aanschuiven bij het familiediner van Steef’s collega Richard. Ter ere van 1 juni, kinderdag in China, ging de hele familie uit eten en wij mochten zomaar mee. De twee kinderen bij het etentje wilden ons graag laten horen dat ze ook een paar liedjes in het Engels konden zingen. Wij stelden voor dat we de hele familie dan ook een liedje in het Nederlands zouden leren. Na het eten gingen de stoeltjes aan de kant en zongen er 7 Chinezen en 2 Nederlanders: “Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen…!”

Na Hangzhou was het alweer tijd om China te verlaten. Nu waren we eigenlijk net gewend aan China en Chinezen. Met name de communicatie blijft lastig, in China spreekt echt bijna niemand Engels. En als er Engelse tekst staat, is het vaak verkeerd vertaald. Voor mensen die zich afvragen waar de aliens ooit zullen gaan logeren als ze landen: wij weten het – in Kunming.

Chinezen kunnen vaak ook geen Westers schrift lezen, dus hebben we geleerd dat we bij het hotel in het Chinees geschreven briefjes vragen met nuttige dingen zoals: ‘We willen naar het treinstation’ (voor de taxichauffeur). Ook moet je altijd een visitekaartje van het hotel meenemen, dan kun je dat nog laten zien. Of het hotel opbellen en je telefoon aan de taxichauffeur geven, zodat ze gezellig samen kunnen keuvelen over de route. Maar laten we eerlijk zijn, China zou veel minder charmant zijn als alles heel makkelijk ging. Ga je naar China, dan beleef je een avontuur!

O ja, we zouden nog wat vertellen over het backpacken. Jullie denken vast dat bij ons alles op rolletjes verloopt, maar dat is echt niet het geval. Zo is Erik van huis vertrokken met een rugzak, die onderweg kapot is gegaan. Dus in Australie bij de kringloopwinkel een koffer gekocht. Deze koffer was helaas een maandagmorgenexemplaar en ging in China alweer kapot. Dus in China op de markt maar een nieuwe koffer aangeschaft…. Probleem is natuurlijk dat onze bagage erg intensief versleept wordt, namelijk iedere 3 dagen. We hopen dat deze koffer het tot Dusseldorf uithoudt.

Verder kwamen we uit Australië met 3 weken vuile was in onze bagage. Vanwege het wisselvallige weer was het niet meer mogelijk om daar de was te doen, dan zou hij natregenen aan de lijn. Maar we dachten, geen probleem, in Azië is was maar 1 euro per kilo dus dat is zo geregeld. Niet in China, want hier hebben ze het ‘stuksconcept’.  Met ongeveer 50 stuks werd dit toch wat te gek. Dus gingen wij vanuit ons luxe hotel in Beijing met onze twee tassen was naar het dichtstbijzijnde hostel, waar je voor 1,50 euro de wasmachine kon gebruiken. Na 3 weken in China herhaalde dit probleem zich, maar toen zaten we gelukkig zelf in een hostel, waardoor de faciliteiten wat handiger voor ons waren. Verder zijn er in de afgelopen maanden de nodige kleren verwassen, kwijtgeraakt in de was of überhaupt niet meer schoon geworden (niet zo gek als ze in de rivier wassen), dus we nemen ons voor om in Maleisie alle oude kleren achter te laten.

Volgende keer: Onze eerste belevenissen in de hitte van Maleisië, waar we aankwamen met enige overbagage!